Rozen van Ewa

er is een pad van doornen
daar zijn rozen uit het zicht
en een kale weg die doodloopt
door geen zonnestraal verlicht

zij zat in haar tuin vol rozen
schonk ons thee van verse munt
en haar lach gaf nieuwe hoop
maar leven was haar niet gegund

boven mijn kaptafel hangen nu
vier wilde roosjes opgedroogd

voor eeuwig verstild gedicht