Eigen steen

hij knielt neer voor de ruwe kei
zij hield niet van glad-gepolijst
op zijn schoot haar eerste brief
de fijne letters van haar hand

zijn wangen amper opgedroogd
sinds hun laatste samenzijn
hij ziet haar rennen langs de sloot
haar lach met zijn geluk gelijk

op een dag sterkt zijn gedenksteen
de ruige onverlaten plek
daarvoor zoekt hij naar zacht marmer
want hij houdt van beeldhouwwerk