De Rode Schoentjes

het kind in mij dat taalt
naar reine rust en regelmaat
maar als de dag herhaalt
het wederkeren tegenstaat

oude grijze graven
verbeelden drie maal niets
ik wend mij af mijn gave
wend ik tot let wel iets:

ik strik mijn rode schoenen
drie maal een tuimelaar
vergeet het eeuwig boenen
en dans van hier tot daar

tot verder dan mijn horizon
en ik een enkel breek
het kind in mij dat zingen kon
zo veelbelovend leek

ik bid nu tot een kunstenaar
knip mij in heden uit
opdat ik naar mijn kindje ga
mijn hart klopt weder luid